"Ey aşk, padişahım sensin, benim için bir darağacı kur; asılmamış kandil evi ışıtmaz"

Dîvân-ı Kebîr, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

&

Darağacıdır, erenlerin mîrâcı ve suâl ki; çarmıhtır. Îsâ ruhtur.. kelîmdir Mûsâ. Sıddîk kelimelerin rûhudur.

Ölmeyince, olunmaz ve bulunmaz geçmeyince.

Olanı, bitenden duymalı!

Sevgilide biten bilir onda olanı.. ki; Leylâ'nın rengine boyanmayan Mecnûn delidir.

Akıl, aşkın potasında mum misâli eridikçe ışıktır.. karanlıktır, aklın ötesinde bir kandil kesilmiyorsa aşk.

Terâzi, ameli tartar ve bir emel cümle terâzileri.

Aşkın kantarıdır ikinin ikincisi!

Duvar dibinde Ali, orta yerde Osman ve Ömer, elinde kılıç.. Ebûbekir de sükûn.

Maksûduna mîrâç ile varıp dönen artık dönmemek üzre geldiğine vardı.

Kim öldü, derse boynunu vururum diye bir ses ve bir nidâ.. kim ki ölümsüzdür, derse O'nu yaşamamıştır.

Bir yüz ki; mîrâcı aşkın!

"Aşk, güzellik padişahının damına çıkılacak bir merdiven­dir; sen gel de miraç hikâyesini âşıkın yüzünden oku."

Dîvân-Kebir, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

&

Mecnûn'u görene sormalı hikâyesini.. bir sultandan almalı haberini Leylâ'nın. Öteyi, beride bulmalı.

Aşk, bir güzeli kul edip varlığa padişah kılandır!

Maddenin mâdeninin tükenip bittiği bir eşik.. ilerisinde et ve kan, can ve kemik, ilik ve ruh.

Bir mekân cismin olmadığı.. bir şey, her şeyi tutan ve zamanı aşan bir zaman.

Bir Mecnûn ki; baştan ayağa mânâ, içten dışa katre katre nûr.

Ve Leylâ.. varı yoğu aşk, aşkı yok ve var!

Her seven, sevdiğinin semtinde sabahlar.. ve her ân akşamlar şehrine varamayanlar.

Mecnûn bir kıyâmettir gece gündüz her akşam.. her sabah bir mahşerdir Leylâ.

Urûc edendir âşık.. ve aşktır mîraca burak.

Mîracın hikâyesi âşıkın yüzünde midir.. yoksa her şey aşkın yüzünden mi?!

 

Aşkı gördüm, sarhoştu, diyordu ki: Belâyım ben, belâyım ben, belâyım.

 

Dîvân-ı Kebîr, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

 

Herkes dünyada bir dost seçti, bizim sevgilimiz de, bizim dostumuz da aşk...

 

Dîvân-ı Kebîr, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî

 

Ey aşk, herkesin yanında birçok adın sanın var, fakat ben dün bir ad daha taktım sana, bir adını daha söyledim: İlâcı olmayan dert...

 

Dîvân-ı Kebîr, Mevlânâ Celâleddîn-i Rûmî